COMPETENCIA LECTORA Deume un bico na fronte, revolveume o pelo de xeito agarimoso e foi facer un recado. Eu continuei xogando, marabi l lada con aquel reino. Faltábanme aínda sete energilunas. Eran necesarias para activar a aeronave e voar ata o seguinte mundo, un reino ambientado nun bosque misterioso. Nadei , procurei burbullas de osíxeno, collín centos de moedas, falei con sereas, matei ducias de inimigos… Tamén morrín un par de veces, pero iso non me preocupaba demasiado por - que sempre resucitas e tes oportunidades ilimitadas para intentalo de novo. De súpeto, oín a chave na porta , apaguei a tele a toda velocidade, corrín ao meu cuarto e sentei no escritorio. Finxín que estaba facendo os deberes de inglés. Canto me arrepinto agora de todo iso. –Todo ben? –preguntoume mamá despoi s de petar suavemente na porta . –Todo xenial –contesteille, forzando un sorriso. Horas despoi s, xa na cama e con toda a casa en silencio, era incapaz de conciliar o sono. Ocorréuseme ir ao salón , poñer a tele moi baixiña e xogar un anaco máis. Só ata que me empezasen a pesar as pálpeb ra s . S e n t e i n o s o f á c o m a n d o n a m a n , t a p e i m e cunha manta e continuei a aventura que dei xara a medias. A aeronave cruzou o ceo ata chegar ao reino do b o squ e . Habí a f l ore s e xó t i ca s , mo i t a s á rb ore s , unha esfinxe e coellos que corrían por todas as par - tes. Parecía tan real que era coma se estivese alí , respirando o aire puro daquel lugar. Daquela sentín que me empezaban a picar os brazos e as pernas. Estaba Volver á casa –Cantas horas levas xogando á videoconsola? O ín a mamá formul ar a pregunta , mai s estaba tan c on c entrad a no qu e su c edí a na p ant a l l a qu e non contestei . Premín o botón de di sparo para lanzar o sombreiro polo aire e matar un Koopa Troopa que viña directo cara a min . Zas! Morto. –S of í a , acabo de facerche unha pregunta –insi stiu algo molesta . –Corenta e cinco minutos –disimulei eu sen apartar a vista da pantalla . S abí a qu e o l ími t e e ra unha hora . Pa ra mamá e ra unha especie de barreira temporal . Coma se me fosen saír antenas ou se me fosen pixeli zar os brazos ao pasar dos sesenta minutos co mando na man . Por iso mentín . Naquel momento non me pareceu unha mentira de especial importancia . Fixérao tantas veces que xa era un costume. A ver, quen non dixo algunha vez unha pequena trola deste tipo cando está xogando á videoconsola? A verdade é que non sabía canto tempo levaba . Máis de tres horas, iso seguro. –Creo qu e deb er í as ir parando. Por hoxe xa e stiv o ben . –S ó un chi s c o má i s . At a qu e remat e e st e mundo . Mira, que bonito, é un reino mergullado nun lago –dixen , tratando de abrandala un pouco. Sabía que lle ía gustar aquela fase, era preciosa . Había sereas, criaturas mariñas xigantes, pei xiños sobre o s qu e p o dí a s v i a xar, f ont e s d e au ga , i l l a s… E todo iluminado polos lampexos do sol na auga . –Pois si que é bonito –admitiu–. Quince minutos e paras, vale? –Prometido. 10 L I N G U A
RkJQdWJsaXNoZXIy