50 AGORA CONTINÚA LENDO. O out ro dí a Xi ana estaba expl i cándonos como é que se forman as nubes . Levantei a man e preguntei l le se podi amos v i axar enr iba dunha del as . A mest ra dí xome que non, expl i coume que as nubes non terman das persoas , que son pinguiñas de auga que están aboi ando. Quedei t r i ste . Moi to me prestar í a v i axar con Ar tur polo mundo adi ante, na néboa! O caso é que , a índa que Xi ana di xo que era impos ible , cando erguín a v i sta v in que Ar tur me fac í a un aceno co seu superdedo. Achegueime a el e na súa tableta aparecí a unha imaxe do noso r ío cheo de brétema . Non sei como aconteceu pero, de golpe , Ar tur e ma i s eu estabamos nas nubes . Os dous compar t i amos a cadei ra de rodas que voaba! A escol a quedaba aba i xo, pequeniña . Vimos as fervenzas , as carba l lei ras , as brañas… Despoi s Ar tur levoume ata O Bras i l , a súa ter ra . Desde ar r iba ens inoume as dunas das pra i as , as árbores dos bosques , os cactos dos deser tos . Vimos fervenzas a l t í s imas e un r ío x i gante cunha sel va enorme . Al í prometemos que habi amos protexer esas cousas fermosas que estaban ba i xo os nosos pés . E a xente saudábanos en por tugués , un idioma moi parec ido ao ga lego. Logo non sei moi ben que pasou. Só lembro que a mest ra Xi ana me preguntou que andaba cav i l ando. O meu ami go Roi dí xome que eu pasmara , ol l ando a imaxe da tableta . As í que , cando tocou o t imbre e sa ímos , pensei que imax inara aquel a v i axe . Todo cambiou cando mi rei cara a Ar tur e v in o seu sor r i so. Tamén me f i xei en que as rodas da súa cadei ra estaban manchadas con anaquiños de nubes , unha especie de boni tas pingas brancas de a l godón. Dani el Asorey Inventa e escr ibe a expl icación que l le dar ía Ar tur, a cada persoa, sobre os anaquiños de nubes que manchaban as rodas da súa cadei ra. A Ux í a . A X i a n a . COMPLETA O CONTO
RkJQdWJsaXNoZXIy